Güvenmek sevilmekten daha önemlidir

Bazen birkaç dakika bile geçirdiğinizde o kişinin diğer kişilerden daha özel ve farklı olduklarını fark edersiniz. Bu kişilerin bazıları, ebeveynleri tarafından özenle yetiştirilen, doğru şekilde yönlendirilen ve yanlarında oldukları hissettirilen, kendilerine GÜVEN hissettirilen çocuklardır. Diğer ve daha uç bir örnek olanlar ise ebeveynleri tarafından hep yanlış davranışları yüzünden korunma ve başarma iç güdüsü ile baş etmeyi öğrenmek zorunda oldukları hissedilip öyle büyüyen çocuklardır.

İşte tam da bundan bahsedeceğim. Bazen armut dibine düşmüyor.. En iyisini ister her anne ve baba, çocukları için... Ya da öyle olması beklenir... Tabii ruh sağlığı yerinde olmayan ya da kötülük abidesi olan nadir istisnaları dışında tutuyorum. O yüzden çocuklar için en iyi anne, her çocuk için farklı cümlelerden oluşsa da genelde bilinçli, sevgi dolu olması ortak ve en geniş tariftir sanıyorum. Hatta bazen sadece sevgi dolu olması bile yeterli gibi görünüyor. Ama düşünerek cevap verdiğimizde ya da akademik konuşmak gerekirse ilk ihtiyacımız olan duygunun aslında güvenmek olduğunu açık ara fark ederiz. Çünkü yetişkinlerde olduğundan daha yüksek bir oranla çocukların ilk sıradaki ihtiyacı güvenmek, sonra sevgidir... Tabii bu güveni ve sevgiyi hissettirmek çok daha önemli. İçinizde bir yerlerde dışarıya çıkarmayı, göstermeyi beceremediğiniz sevginin de güvenin de çok anlamlı olmadığını düşünüyorum.

Güzel duygular hissettirilmeli, hatta coşkuyla gösterilmeli. Sevmekten ve sevilmekten, güven hissettirmekten daha güzel ne olabilir ki? Siz de ebeveyn iseniz, çocuklarınıza bunu hissettirin. Artık elli yaşındayım, belki çocukken ya da gençken hissettiğim o sevgi ve güven eksikliğine o zamanki kadar ihtiyaç duymuyorum. Çocuklarıma bu eksikliklerin tam aksini yaşatmak için her fırsatta onları ne kadar çok sevdiğimi, ne kadar çok önemsediğimi dile getiriyor; her zaman ve her koşulda onların yanında olduğumu hissettiriyorum. Bunu hem beden dilimle hem davranış ve tutumlarımla göstermeye özen gösteriyorum. En azından çaba gösterdiğimi düşünüyorum.

Belki hem kendimi hem de benden küçük kardeşlerimi babamın hışmından koruma içgüdüsü ve çocuklarının önüne geçip korumak yerine görmezden gelip başka işlerle uğraşmayı tercih eden bir anneden bir fayda gelmeyeceğini görmek beni şimdiki her mağduru koruma iç güdüsüyle hareket eden bir kadına dönüştürdü. Bu sevgisizlik ve güvensizlik, beni ilgili, sevgi dolu bir anneye ve bir koruyucu anneye dönüştürdü. Çocuk hiçbir şekilde dövülmeyi, terk edilmeyi, yüz üstü bırakılmayı hak etmez. Sebep ne olursa olsun onlar korunması gereken en nadide çiçeklerdir. Onları sevelim ve sevdiklerimizi hissettirelim…