Nihat Kaşıkcı

Gazze’de yaşanan soykırım karşısında aldığı tavır, Avrupa’nın bir ‘medeniyet’ olmadığını tüm dünyanın gözüne soktu.

Esasen bizim ‘medeniyet ölçütlerimiz’ bakımından, ‘Batı’ dediğimiz kalkınmış ülkeler topluluğunu, ‘uygar’ olarak nitelemek zaten mümkün değildi.

Karşımızda; son birkaç yüzyıldır, elde ettiği bazı sermaye, teknoloji ve askerî güçler sayesinde, dünyanın her yerini sömüren, nerede bir zenginlik bulsa üzerine çöken ve başka coğrafyalardaki insanların rızıklarını çalan bir güruh bulunuyordu.

6 Ekim 1996… Libya’nın Başkenti Trablus’ta, diktatör Muammer Kaddafi’nin çadırı… Kaddafi, çadırında kabul ettiği misafiri Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı Necmettin Erbakan’a ve onun şahsında Türkiye’ye, kendisinden beklenen bir yığın saygısızlık ediyor.

Saçma sapan sözlerinin arasında, şu cümle de geçiyor:

“Türkiye Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra kendi iradesini kaybetmiştir. Türkiye, ABD üslerinin işgali altındadır. Türkiye’nin iradesi hürriyetine kavuşuncaya kadar mücadele etmemiz gerekir.”

Bu sütundaki 12 Şubat 2024 günkü yazımızın başlığı, ‘Dikkat!.. Algı, olguyu yenebilir’ idi. Orada, Cumhur İttifakı İstanbul Adayı Murat Kurum’un dile getirdiği ve yapacağından kuşku duymadığımız devasa projeler karşısında, CHP-DEMPKK adayı Ekrem İmamoğlu’nun, ‘yapmadığı fakat yapmış gibi davrandığı’ basit icraat söylemlerinin galip gelme riski bulunduğu dile getirilmişti.

Maalesef orada dile getirmiş bulunduğumuz endişelerin, geride kalan bir buçuk aylık süre içinde ortadan kalkmadığını; tersine, biraz daha kavileştiğini gözlemliyorum.

Perde gerisinden ‘Ajans’ın yönettiği Ekrem İmamoğlu, dünya demokrasi ve seçimler tarihinde görülmemiş bir fütursuzlukla, hakikati tersyüz eden bir seçim kampanyasını sürdürüyor.

Bir önceki yazıda, Bilge Lider MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli’nin, 2002 yılından bu yana, kendisi ve partisi adına büyük fedakârlıklar yapmak kaydıyla, Türk Devletini ve demokrasisini büyük badirelerden kurtardığını dile getirmeye çalışmıştım.

Devlet Adamı Bahçeli, son olarak, 17 Mart’ta yapılan MHP Kurultayında yeni bir tarihî çıkış yaptı: Başkan Recep Tayyip Erdoğan’ın, “Mevzuata göre bu benim son seçimim…” cümlesiyle ifadesini bulan ‘siyasetten çekilme’ imasına cevap vererek, kendisine ‘çekilemezsin’ mesajı gönderdi.

15 Temmuz hain darbe-işgal girişiminden bu yana, Türk siyasetinde kabullenilmiş bir vakıa var: “Bahçeli önemli bir siyasî konuyu dillendirdiyse, o mesele pişmiş ve demlenmeye bırakılmıştır…”

MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli, sadece bizim değil, dünya siyaset tarihinin de pek alışkın olmadığı, ‘ülke için fedakârlık’ temelli, çok özel bir siyasî duruşa sahip bir devlet adamı.

Demokratik düzen içinde siyaset yapanlar, hem şahısları adına hem de mensubu oldukları siyasî yapı adına, devletin ve toplumun yönetimine doğrudan talip olurlar.

Bilge Lider Devlet Bahçeli ise, kendisinin ve Ülkücü Hareketin taşıdığı tarihî misyona uygun olarak, kişisel veya partisinin iktidara gelmesini değil; Türk Devletinin yüce menfaatlerini her türlü bakış açısının önüne koyan bir siyaset takip ediyor.

Önce dışarıya dönük vaziyeti kısaca tespit edelim:

Türkiye, çok büyük uluslararası siyasî, diplomatik ve askerî operasyonlar yapıyor. Bazı satır başlıklarını sıralarsak…

Somali denizlerinin korunması, 10 yıl boyunca Türk Silahlı Kuvvetleri’ne emanet. Buzdağının görünen kısmı… Gerisinde, enerji ve doğal kaynakların birlikte geliştirilmesi ve işletilmesi de mevcut. Kısacası, çok önemli bir anlaşma sözkonusu…

Bizdeki Batı meftunu dıngılların, ABD’nin ‘kullanma siyaseti’ bağlamında, bir türlü anlayamadığı bir gerçeklik var: ABD, bükemediği eli öper.

Tabi bu vicdansız emperyalistin el öpmesi, karşısındakine ‘biat’ anlamında değil; yeniden saldırmak için zaman ve pozisyon kazanmaya yönelik olur.

Asıl meseleye geçmeden önce, bizim ‘mandacılara’ ufak bir uyarı yapalım ki, ABD himmeti kesildiğinde, arka tarafları ayazda kalmasın:

“İstanbul bir nimettir, nimet!...” dediğinde, bütün saflığımızla, ‘hizmet için kıymetli bir fırsat’ kastıyla söylediğini fehmetmiştik.

Oysa muhatabımız, cümleyi, tam da zahir manasında kurmuş. Neyse, iyi niyetimize verilsin…

Bu konuya az sonra döneriz.

Cumhurbaşkanı Kemal Kılıçdaroğlu, TBMM’de yemin ederek göreve başladı.

Yardımcısı olarak atadığı 5 genel başkan ve 2 belediye başkanı da yemin ederek, Beştepe Külliyesi’ne geçti.

Sonrasında kabine üyelerinin ataması ve yemin töreni yapıldı. HDP kontenjanından bakan yapılanların yemin törenlerinde bazı çıkıntılıklar ve sorunlar yaşansa da Kandil’den gelen “Oturun yerinize!...” uyarısıyla, hepsi hizaya geçti.

Nedir bu milletin CHP’den çektikleri? Cumhuriyet'i kuran parti olma iddiasındaki bu siyasî organizasyonda söz sahibi olan herkesin, ‘Cumhuriyetle’ ve ‘halkla’ mutlaka bir sorunu oluyor.

Bu durum, bir ‘genetik sorun’ haline gelmiş bulunuyor. Partinin tepesine oturandan, parti üyesi olmasa bile, dışarıdan omuz veren şarkıcı-türkücü-sahneci tayfasına kadar, hepsinin millete bakışında bir tuhaflık var.

Sağ gelenekten geldiğinden olsa gerek, bir o kalmıştı, halkı aşağılamayan.

Terör örgütü İsrail’in Gazze’deki Müslümanlara yönelik soykırımı 5 ayını doldurdu. Yüzde 70’i kadın ve çocuk olmak üzere, 30 bini aşkın sivil Filistinli, tüm dünyanın gözleri önünde katledildi.

İblis’in Eniklerinin son marifeti (!), açlıktan ölmemek için yiyecek alma umuduyla yardım kamyonlarının etrafında toplanan sivilleri tankla-topla ve keskin nişancı atışlarıyla topluca öldürmek oldu.

Gerçekten insanın aklı, bunca zulmü almıyor. Tarih, Haçlıların Kudüs’ü işgal ettikten sonra yaptığı katliamı da, Moğol istilası sırasında yaşanan katliamı da gördü. Fakat terör örgütü İsrail’in 5 aydır yaptığı insanlık dışı soykırım, tarihte eşi görülmemiş bir noktaya ulaştı.

Dublör Genel Başkan çıkıyor; “DEM ile kent uzlaşısı sağladık…” diyor.

Zurnanın alt kademe delikleri çıkıyor; “Bize iftira atmayın. DEM’le ittifak yapmadık…” diye höykürüyor.

Tamam, anladık. Bir önceki seçimde, HDPKK masanın altındaydı.

Türk tarihindeki çok önemli liderleri ve bıraktıkları derin izleri özetlediğimiz yazı serimizin sonuncusunda, zincirin, Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ten Başkan Recep Tayyip Erdoğan’a kadar ulaşan halkalarını ele alacağız.

Önceki iki yazıda, Büyük Türk Hun İmparatoru Mete Han’dan, son büyük Osmanlı Hakanı Sultan Abdülhamit’e kadarki büyük liderleri özetlemiştik.

Mustafa Kemal Atatürk:

Bir önceki yazımızda, tarihte iz bırakan Türk devlet liderleri ve onların büyük destekçilerinin, devlet ve millet hayatımıza kazandırdıkları en önemli değerlerden bahsetmiştik. İlaveten, tarihte güzel eserler bırakan büyük şahsiyetlerin, aslında yaşadıkları dönemde çok da anlaşılıp, kıymetlerinin bilinmediğini dile getirmiştik.

Yine o yazımızda, Büyük Türk Hun İmparatoru Mete Han’dan başlayıp, Büyük Selçuklu Hakanı Sultan Alparslan’a kadar, ‘köşe taşı’ niteliğindeki büyük liderleri kısaca anlatmaya çalışmıştık.

Kaldığımız yerden devam edelim…

Büyük liderlerin, büyük komutanların yaptıkları, yaşadıkları dönemde çok da iyi anlaşılamaz.

Bunun makul nedenleri vardır elbet.

Bir kere, yüksek yönetim yeteneğine ilaveten, içinde yaşadığı toplumun geleceğine dönük kazanımlarını gözeten büyük liderler, eğer aynı zamanda uzak erimli ‘ülkü’ sahibi iseler, hem yönettikleri toplumu, hem de ülkenin yönetim kademelerini koştururlar.

İyi ki büyük Kırgız Türkü yazarımız Cengiz Aytmatov, ‘mankurt’u güçlü kalemiyle tanımlamış. Yoksa içimizden devşirilerek, aslına-nesline düşman edilmiş kompleksli tayfayı isimlendirmede zorlanacaktık.

Efendim, geçtiğimiz günlerde, internette ‘fenomen’ (Ne demekse?) olmaya hevesli bir makule, zemzem kuyusunu kirletmeye kalkıştı.

Aklısıra, ‘Şeriata’ sinkaflı küfür etti. ‘Sokmak’ gibi bir fiil üstüne oturdu. Tabi, bir kadın olarak bu eylemi nasıl yapacağını kimse sormadı.

Gerçekten zor bir durum; gönül ve oy verdiğiniz siyasî parti, varoluş amacı olması gereken ‘iktidar hedefine’ yaklaşamıyor bile.

CHP, Bülent Ecevit’in ‘Karaoğlan’ sıfatıyla toplumsal karşılık bulduğu 1973-1977 dönemi hariç, çok partili siyasî dönemde, iktidar olmayı kendisine hedef olarak dahi belirleyemedi.

Durum şimdilerde de farklı değil. Hizipçilik, grupçuluk, senin adamın-benim adamım didişmesi, CHP’nin kafasını kaldırıp ufka bakmasına bile imkân vermiyor.

Bunu, CHP karşıtı bir insan olarak değil, Türkiye Cumhuriyeti’nin sade ve samimi vatandaşı olarak söylüyorum. Evet, artık ne Türkiye’nin ne de yaşadığımız yüzyılın, CHP ve benzeri partilere ihtiyacı yok.

Bu partinin, Anayasa Mahkemesi marifetiyle veya dışarıdan başka türlü zorlamalarla değil; bizzat kendisini feshetmek suretiyle kapanmasını doğru bulurum.

Bugünün dünyasında, CHP kafasındaki partilerin yeri yok.

Demokrasiyi iki kanatlı kuşa benzetirler. Biraz ‘güzellemeci’ bakış açısına dayansa da, fena bir tanımlama sayılmaz.

Peki, niye ‘iki kanatlı kuş’ sayılır demokrasi?

Mesela; iktidar yanında bir de muhalefeti içermesinden…

Muhalif de olsak, muvafık da olsak, meselelere bakarken insafı elden bırakmamak lazım. İnsanın, nefsanî tarafgirliği ile vicdanı arasındaki denge mekanizması olarak da tanımlayabiliriz, ‘insaf’ kavramını. Türkülerimize bile girmiş; “İnsaf dinin yarısıdır…” diye…

Başkan Recep Tayyip Erdoğan yönetiminde ve MHP Lideri Devlet Bahçeli’nin ‘menfaat gözetmeyen siyasî desteği’ sayesinde devam eden siyasî istikrar sürecimize de biraz insaf nazarıyla bakmakta yarar var.

Evet, bizler iktidarın yaptıklarına, yapamadıklarına, eksik yaptıklarına velhasıl bütün icraatlarına eleştirel bir nazarla bakabiliriz. Tam tersine, yapılan işlerin hep olumlu yanlarını esas alarak, teşvik ve destek niyetli de yaklaşabiliriz.

Bir önceki yerel seçimlerde, Cumhur İttifakı, İstanbul’dan Binali Yıldırım ve Ankara’dan Mehmet Özhaseki gibi iki büyük değeri aday göstermişti.

O müktesebatı yüksek adaylara karşı CHP ittifakının gösterdiği iki silik isim, seçimleri kazanmıştı.

31 Mart seçimleri için aday belirleme süreçleri başladığında, kişisel olarak; İstanbul’da Tevfik Göksu ve Ankara’da Turgut Altınok’un aday gösterilmesinin daha isabetli olacağını dile getirmiştim.

Ortada tam bir çadır tiyatrosu oynanıyor. Başrol oyuncuları; DEMPKK ve CHP. Geriden sufle veren ise Kandil’deki terör baronları. Damdaki ‘Kobani kışkırtıcısı’ zavallı ise kendisini fazlasıyla önemsiyor.

Denklemi, ekranlarda veya gazete köşelerinde, bir yığın ‘esrarengiz ve anlaşılması zor’ hesaplar-kitaplar üzerinden yorum yapan ‘büyük stratejistler’ tamamlıyor.

Yok efendim, Kandil ile DEMPKK arasında görüş ayrılığı varmış.

Üzerinden henüz bir yıl geçmeden, Allah’a hamdolsun, asrın depremini yaşayan illerimiz büyük ölçüde ayağa kaldırıldı.

Devletimiz ve milletimiz el ele verdi… Ortalıktaki ayrık otlarına, bozgunculara, arsızlara, edepsizlere, vatansızlara, hainlere rağmen… Birlik ve beraberliğin, yeryüzünde görülmemiş emsalini sergiledi.

Yüzbinlerce binanın yıkıntıları, neredeyse tamamen kaldırıldı. Henüz kaldırılmayan enkazlar ise, ekseriyetle tarihî eser niteliği taşıyan veya mahkemelik olanlar…

Sık sık ve üst üste gelen anlamsız (ya da fevkalade anlamlı) cinayet haberleriyle sarsılıyoruz.

Önce Fatih Camii İmamı Kurra Hafız Galip Usta’yı, öldürme kastıyla bıçakladı, meczup görünümlü bir şahsiyetsiz.

Ardından, Sarıyer’deki bir kilisede, zihinsel engelli bir Müslüman, DEAŞ teröristlerinin saldırısı sonucu hayatını kaybetti.