Nihat Kaşıkcı

‘Hilafet’ ve ‘Şeriat’ kavramlarını duyar duymaz kırmızı görmüş boğa gibi köpüren İslam karşıtları hemen celallenmesin. Hilafet derken, aslında bir siyasî temsil makamından söz ediyoruz.

Buraya tekrar döneriz. Önce, 2 milyarlık Müslüman dünyanın ortasında, her gün ortalama 50 Filistinliyi katleden İsrail adlı terör örgütü ve Müslümanların hal-i pür melalinden bahsedelim.

Mısır ve Katar’ın arabuluculuğuyla yürüyen ateşkes müzakerelerinde belli bir aşamaya geliniyor. Hamas, sunulan teklifi kabul ettiğini açıklıyor. Ve aradan birkaç saat geçmeden, İsrail terör örgütü, Gazze’nin dünyaya açılan tek kapısının da yer aldığı Refah’a saldırıyor.

İsrail adlı terör örgütünün zulmü arşı âlâya ulaştı. Tarihin gördüğü en büyük soykırımlardan birine, maalesef tanıklık ediyoruz.

Siyonist, tıynetinin gereğini yapıyor, bunu anladık. Anlamakta zorlandığımız ise, başta ABD ve diğer iri kıyım devletlerin, hadi olmayan onur ve ilkelerini çiğnemelerini bir kenara bırakalım, vatandaşlarından Gazze Soykırımına karşı yükselen isyan çığlıklarını zorbalıkla bastırmaya çalışmalarıdır.

ABD, Almanya, Fransa, İngiltere gibi ‘demokrasinin kurucusu’ (!) devletlerin, Gazze’de yaşananlar karşısında vicdanın ve insanlık onurunun sesi olmaya çalışan vatandaşlarına karşı sergilediği demokrasi ve özgürlük karşıtı baskılar, Batılı domuzların makyajını bir anda döktü.

Temennimiz değil; fakat tahminimizdir. CHP Genel Başkanı Özgür Özel’in sergilediği ‘bahar havası politikası’, önümüzdeki yazla birlikte, yerini ‘harlı ve hararetli politikalara’ bırakır.

Mesele kötümserlik değildir. CHP’nin fabrika ayarlarına dönmesini gerektirecek bazı önemli virajlar var önümüzde.

Türk Silahlı Kuvvetleri’nin, önümüzdeki aylarda Irak ve Suriye’de yapacağı, PKK/PYD/YPG’yi süpürme operasyonları mesela…

Siyaseti alt kademelerde yapan bir dostum, “Allah kimsenin geçimini seçimden vermesin!..” derdi.

Tabii ekonomik manada geçim söz konusuysa, bizim siyasî mevtaların, çok şükür öyle bir derdi yok. Eğer siyaset basamaklarını, milletvekili düzeyine kadar tırmanmışsanız, sonrasında devletimiz ne sizi ne de evladı ayalinizi aç ve açıkta bırakmaz.

Şaka bir yana, Türkiye’de siyaset yapmak pek de kolay bir uğraşı değildir. Bugün siyaseten çok yüksek bir konumda olan, yarın herkesin unutmasına terk edilmiş olabilir.

150 yıllık Anayasa macerası olan bir ülkeyiz. 1876’daki ‘Teşkilatı Esasî’, yani Anayasa, devlet ricaline hâkim olan Fransız ve İngiliz hayranı bürokrat tayfanın, Sultan Abdülaziz’i saray darbesiyle devirmesinin ardından hayatımıza girmişti.

Hal edilen amcasının yerine tahta çıkarılan İkinci Abdülhamit Han, henüz yönetime hâkim olamamışken, imparatorluktaki gayrimüslim ve gayritürk azınlıkların çoğunluğu oluşturduğu Birinci Meşrutiyet Meclisi tarafından kurulan ilk Anayasa’mız, tabiatıyla çoğunluk halkımızın iradesine dayanmıyordu.

Her şeye rağmen Türk Milletinin iradesi, Sultan İkinci Abdülhamit’in siyasî dehası ve dirayeti sayesinde, belli düzeyde siyasî temsil imkânı buldu.

Gizli servis operasyonlarında, ABD/CIA’nın adı çıkmış. Yeryüzünün neresinde gürültü-patırtı çıkarsa, orada mutlaka Sam Amca’nın eli-kolu aranır.

Sinsilikte ve karda yürüyüp izini belli etmeme konusundaki en hakiki uzmanlık İngilizlere/MI6’ya izafe edilir.

Peki, ya Almanlar?.. Onların pek de üzerine eylem yapıştırılamayan, ‘Anayasa’ya Koruma Teşkilatı’ (BND) ne iş yapar?

Gündemde, Başkan Recep Tayyip Erdoğan’ın Irak ziyareti ve bunun çıktıları ile DEMPKK’lıların geleneksel kaşıntıları ön plana çıksa da biz AK Parti’nin son seçimlerde yara almasına sebep olan unsurların başında gelen ‘bürokrasi takozu’ konusuna devam edelim.

Bir önceki yazıda, özellikle sağlık ve eğitim camiasının, seçmen tabanını AK Parti ve Erdoğan aleyhine kışkırtmak için, ellerindeki meslekî yetkileri tepe tepe kullandıklarından bahsetmiştik.

Yinelemekte yarar var: Niyetimiz, fırsatını bulmuşken iktidara iki tekme de biz atalım kolaycılığı değil; bütün iyi niyetimizle ve ‘Kızılelma’ uğruna, yararlı gördüklerimizi desteklemek, sıkıntılı gördüğümüz alanlarda da üzerimize düşen uyarı görevini yapmaktır.

Son büyük imparatorluğumuz Osmanlı, bize çok zengin ve güzel değerleri miras bıraktı. Aynı zamanda bazı ‘genetik hastalıkları’ da oradan tevarüs ettik. Olumsuz miras unsurlarının başında, ‘bürokrasi belası’ gelmektedir.

16. Yüzyıl sonlarına kadar düzgün işleyen Osmanlı bürokrasisi, 17. yüzyıl başlarından itibaren giderek bozuldu; devletin işleyişini, güvenliğini ve kamunun işlerini kolaylaştırmaktan uzaklaştı. Kendisine çalışmaya başladı.

Lafı kibar ambalajlara sokmaya gerek yok. Biliyorum, sözlerim birçok kişinin hoşuna gitmeyecek. Zira zülfü yâre dokunan, ‘yumuşatılmamış’ ifadeler kullanıyorum. Gerekçem gayet açık: Haksızlık karşısında susmak ne ise, hakikate tanıklıktan kaçınmak da aynısıdır.

Kabul edelim; siyaset ‘evliyalık’ meydanı değil. Çok farklı inançları, kültürleri, yaşamları, beklentileri olan kocaman kocaman kitleleri aynı anda memnun ve ikna etmek, evliya misali dümdüz gidişle mümkün olmaz.

İyi de siyasî manevraların, tevillerin, hatta kıvırtmaların da bir ölçüsü, vicdanı, ahlâkî temeli olması gerekmez mi?

Hadi bunlardan geçtik; yahu yalanın bir dayanağı, endazesi, savunulabilir bir dayanağı olması zaruri değil mi?

İsrail isimli terör organizasyonunun, İran isimli çıbanbaşının Şam Konsolosluğuna saldırısının karşılığı olan Pers Tiyatrosunu, tüm dünya heyecansızca izledi.

Tam da “Gösteri bitti… Dağılabilirsiniz!..” demiştik ki, tuluat tiyatrosunun yeni bir sahnesi açılıyor.

Netanyahu ve çetesi, İran’ın davul-zurnayla gelen, ahalisinin ve dahi Orta Doğu’daki kendisine müzahir terör ve milis gruplarının gazını almaya yönelik kofti saldırısına cevap vermeye hazırlandığı ‘sızdırmasını’ yaptı.

Saldırı hedefinin (!) büyük ağabeyine, yapılacak gösterinin mahiyeti ve ayrıntıları, 72 saat önceden bildiriliyor.

Yetmiyor, epeyce bir davul zurna çalınıyor. “Geliyoruz!.. Kollayın arkanızı!.. Acayip saldıracağız, haaa!..” naraları eşliğinde, sahne açılıyor.

Bilmem kaç onluk balistik füze, bilmek kaç teklik güdümlü füze ve bilmem kaç yüzlük intihar İHA’sı, asker uğurlama törenleri eşliğinde havalandırılıyor. Tabi tüm bu silahların kulaklarına da, Farsçanın en belagatli şivesiyle, “İstikametiniz Akdeniz, pardon, İsrail civarlarıdır…” diye fısıldanıyor.

Kaybedilen yerel seçimler sonrasında, iktidar kanadının hatalarına ve eksik bıraktıkları alanlara dair ‘etekten taş dökme’ yazılarımıza biraz ara veriyoruz. Sırası geldikçe bu meyanda üzerimize vazife olan kelamları edeceğiz.

Elbette niyetimiz; suratı kibirli, kalbi mühürlü, dili zehirli, ülkesine ve milletine düşman, bu ülkeyi yöneten ‘Lider’e ve Cumhur İttifakı'na muhalefet kılıfı altında, Türkiye’yi tarih sahnesinden indirmeye çalışan hainler güruhunun yaptığı gibi yıkıcılık değil.

Ayrıca, ‘destekçilikleri’ ile ‘kişisel kazanımları’ arasında orantı bulunan ve ciddi bir fırtınada gemiyi ilk terk edecek olan ‘profesyonellerden’ de değiliz.

“Allah, bu kadının kocasına sabır versin…” dediğimi hatırlıyorum, korsan kongre yapmak üzere salona ulaşmak amacıyla polis bariyerlerine tırmanmaya çalıştığı sırada, kendisini, “Hadi karıcığım, evimize gidelim...” diye sakinleştirmeye çalışan eşini, dövercesine azarladığında…

1997’nin lanet olası 28 Şubat darbe sürecinde, dönemin ‘kudretli’ generalleri tarafından ‘yağlı kazığa oturtulmakla’ tehdit edildiğinde, kendisini ‘cesur siyasetçi’ sınıfına yazmıştık. O zaman, Refahyol Hükümetinin, DYP kontenjanından İçişleri Bakanı idi.

Yıllar yıllar sonra öğreniyoruz ki, o hükümetin darbeyle yıkıldığı süreçte, kendisi de boş durmamış; el altından iktidarın altını oyma faaliyetlerine küçümsenmeyecek katkılarda bulunmuş.

Bir önceki yazımızda, seçime giderken Cumhur İttifakı partilerine yönelik yapmış olduğumuz bazı itiraz ve uyarılarımızı, ‘ben de demiştim’ üslubuyla dile getirmiştik. Malum, dingil kırılınca akıl veren çok olur. Lakin biz dingil kırılmadan önce, akıl vermesek de bazı uyarı ve hatırlatmalarda bulunmuştuk.

Bu defa, seçimler öncesinde, CHP ve DEMPKK ittifakının henüz inkâr edildiği demlerde dile getirmiş olduğumuz eleştiri ve uyarılar ile CHP-İP ortaklığının yaşadığı gerilimlere ilişkin yazdıklarımızdan, ‘ben de demiştim’ havasında bahsedelim.

Meral Hanım, daha bir yıl önce yüzünde ‘Rabbi Yessir’ görüp, ‘İstanbul’un İkinci Fatihi’ (kimden ve kimin adına fethettiyse!...) ilan ettiklerini, henüz daha ‘ihanet’ ve ‘hırsız’ gibi kavramlarla sıfatlandırmamışken, bakın neler demişiz:

Dingil kırılınca akıl veren çok olur. Günlük gazete köşelerinde, genellikle iktidara yakın dünya görüşünde olan (veya dönem gereği o rolü oynayan) birçok yazar, 31 Mart seçimleri sonrasında, önüne-arkasına bazı şerhler koyarak da olsa, “Ben demiştim…” kıvamında yazılar kaleme alıyor.

Doğrudur, bu arkadaşların çoğu, biraz mahcup bir eda ile de olsa, seçim öncesinde AK Parti ve Cumhur İttifakı’na yönelik bazı uyarıları dillendirmişlerdi.

Biz de dingil kırılmadan önce, aklımızın erdiklerini söylemeye çalışmıştık. Yazı erbabı için, “Ben söylemiştim…” içerikli yazı yazmak pek hoş değil. Bununla birlikte, madem herkes eteğindekileri ufaktan dökmeye başladı, biz de o yoldan devam edelim:

Çok şükür, bir 5 yıllığına daha yerel seçim defterini kapattık. Şükür çekmemin sebebi, seçimlerin Türkiye üzerinde oluşturduğu gerilim ve ekonomi üzerindeki baskılarıdır.

Oluşan gerilimi; seçmenlerdeki gerçeklikten uzak, aşırı asabiyet üzerinden okuyabiliriz. Tabii bu vaziyetin en bariz göstergesi de sosyal medya üzerinden yapılan tartışmalar, üfürülen yalanlar, savurulan küfürler vesairedir.

Elbette seçim, demokrasinin en temel olgusu ve millî iradenin yönetime yansıyacağı mihenk taşıdır.

Seçmen sandığı gitti, sözünü söyledi. Cumhur İttifakı bileşenleri AK Parti ve MHP’ye çok sert bir uyarıda bulundu. Yani cezalandırdı.

Bu topraklara yabancı, halkına hor bakan bazı densizlerin yaptığı gibi, hoşumuza gitmeyen seçim sonuçlarından dolayı milleti hakir görecek, kötüleyecek değiliz. Türk Milleti’nin verdiği karar, başımızın üzerindedir. Nokta.

Gelelim seçmenin sandıkta verdiği mesajların neler olduğuna…

Gazze’de yaşanan soykırım karşısında aldığı tavır, Avrupa’nın bir ‘medeniyet’ olmadığını tüm dünyanın gözüne soktu.

Esasen bizim ‘medeniyet ölçütlerimiz’ bakımından, ‘Batı’ dediğimiz kalkınmış ülkeler topluluğunu, ‘uygar’ olarak nitelemek zaten mümkün değildi.

Karşımızda; son birkaç yüzyıldır, elde ettiği bazı sermaye, teknoloji ve askerî güçler sayesinde, dünyanın her yerini sömüren, nerede bir zenginlik bulsa üzerine çöken ve başka coğrafyalardaki insanların rızıklarını çalan bir güruh bulunuyordu.

6 Ekim 1996… Libya’nın Başkenti Trablus’ta, diktatör Muammer Kaddafi’nin çadırı… Kaddafi, çadırında kabul ettiği misafiri Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı Necmettin Erbakan’a ve onun şahsında Türkiye’ye, kendisinden beklenen bir yığın saygısızlık ediyor.

Saçma sapan sözlerinin arasında, şu cümle de geçiyor:

“Türkiye Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra kendi iradesini kaybetmiştir. Türkiye, ABD üslerinin işgali altındadır. Türkiye’nin iradesi hürriyetine kavuşuncaya kadar mücadele etmemiz gerekir.”

Bu sütundaki 12 Şubat 2024 günkü yazımızın başlığı, ‘Dikkat!.. Algı, olguyu yenebilir’ idi. Orada, Cumhur İttifakı İstanbul Adayı Murat Kurum’un dile getirdiği ve yapacağından kuşku duymadığımız devasa projeler karşısında, CHP-DEMPKK adayı Ekrem İmamoğlu’nun, ‘yapmadığı fakat yapmış gibi davrandığı’ basit icraat söylemlerinin galip gelme riski bulunduğu dile getirilmişti.

Maalesef orada dile getirmiş bulunduğumuz endişelerin, geride kalan bir buçuk aylık süre içinde ortadan kalkmadığını; tersine, biraz daha kavileştiğini gözlemliyorum.

Perde gerisinden ‘Ajans’ın yönettiği Ekrem İmamoğlu, dünya demokrasi ve seçimler tarihinde görülmemiş bir fütursuzlukla, hakikati tersyüz eden bir seçim kampanyasını sürdürüyor.

Bir önceki yazıda, Bilge Lider MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli’nin, 2002 yılından bu yana, kendisi ve partisi adına büyük fedakârlıklar yapmak kaydıyla, Türk Devletini ve demokrasisini büyük badirelerden kurtardığını dile getirmeye çalışmıştım.

Devlet Adamı Bahçeli, son olarak, 17 Mart’ta yapılan MHP Kurultayında yeni bir tarihî çıkış yaptı: Başkan Recep Tayyip Erdoğan’ın, “Mevzuata göre bu benim son seçimim…” cümlesiyle ifadesini bulan ‘siyasetten çekilme’ imasına cevap vererek, kendisine ‘çekilemezsin’ mesajı gönderdi.

15 Temmuz hain darbe-işgal girişiminden bu yana, Türk siyasetinde kabullenilmiş bir vakıa var: “Bahçeli önemli bir siyasî konuyu dillendirdiyse, o mesele pişmiş ve demlenmeye bırakılmıştır…”

MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli, sadece bizim değil, dünya siyaset tarihinin de pek alışkın olmadığı, ‘ülke için fedakârlık’ temelli, çok özel bir siyasî duruşa sahip bir devlet adamı.

Demokratik düzen içinde siyaset yapanlar, hem şahısları adına hem de mensubu oldukları siyasî yapı adına, devletin ve toplumun yönetimine doğrudan talip olurlar.

Bilge Lider Devlet Bahçeli ise, kendisinin ve Ülkücü Hareketin taşıdığı tarihî misyona uygun olarak, kişisel veya partisinin iktidara gelmesini değil; Türk Devletinin yüce menfaatlerini her türlü bakış açısının önüne koyan bir siyaset takip ediyor.

Önce dışarıya dönük vaziyeti kısaca tespit edelim:

Türkiye, çok büyük uluslararası siyasî, diplomatik ve askerî operasyonlar yapıyor. Bazı satır başlıklarını sıralarsak…

Somali denizlerinin korunması, 10 yıl boyunca Türk Silahlı Kuvvetleri’ne emanet. Buzdağının görünen kısmı… Gerisinde, enerji ve doğal kaynakların birlikte geliştirilmesi ve işletilmesi de mevcut. Kısacası, çok önemli bir anlaşma sözkonusu…

Bizdeki Batı meftunu dıngılların, ABD’nin ‘kullanma siyaseti’ bağlamında, bir türlü anlayamadığı bir gerçeklik var: ABD, bükemediği eli öper.

Tabi bu vicdansız emperyalistin el öpmesi, karşısındakine ‘biat’ anlamında değil; yeniden saldırmak için zaman ve pozisyon kazanmaya yönelik olur.

Asıl meseleye geçmeden önce, bizim ‘mandacılara’ ufak bir uyarı yapalım ki, ABD himmeti kesildiğinde, arka tarafları ayazda kalmasın: