Ahde vefa gönlün bitmeyen servetidir

İnsanlığın insanlığa kazandırdığı hareketlerden birisi AHDE VEFA’dır.

VEFA Kutsal değerleri içerisinde barındırıp billurlaştırandır.

Birinin size yaptıklarını; makama önem vererek, güzelliğe imrenerek, zenginliğe özenerek, geldiğiniz yeri unutarak, geçmişi ve yaşanmışlıkları hatırlamayarak mevcut ve duruma göre şekil almaksa vefasızlıktır.

İyi zamanda var olmak, zaman farklılaşınca sebepsiz yere uzaklaşmak en gerektiği anda orada olmamak vefasızlıktır.

Ahde Vefayı bilmiyorsak bir fincan kahvenin, bir yudum suyunda, bir güzel çiçeğinde, bir güzel gülümsemenin de kıymetini bilmiyoruz demektir. O zaman, başımızı göğe kaldırarak kendini beğenmiş halde yürümeyelim. Başımızı öne eğip yere bakalım ve uzun uzun düşünelim.

Vefa; birinin size hediyeler alması, karşılığında olmamalı, bir kır çiçeğinin kıymetini bilmek, bir güzel ve içten gülüşün karşılığını vermekte vefadır.

Her şeyin çoğaldığı çağımızda vefa en azalan şey olmamalıdır. Vefa hep çoğalan olmalıdır. Her yerde, her zaman.

Vefat edenler toprağa gömülürler, hatıralar ve yaşanmışlıklarsa yüreğe yazılırlar. Vefalı olan toprak değil yürektir.

Vefa dostluğun asaletine, kurduğun hayallere yanlış yapmamaktır. Vefa yaşanan güzellikleri dünyanın yanlışlarına satmamaktır.

Vefası olmayan, şefkatli olmayan, samimiyeti olmayan, ufku olmayan, vicdanı olmayan, inancı, itikat olmayan, beyninde güzel ve hoş düşünceler barındırmayan, aşkı, sevgiyi, muhabbeti yaşayıp bilmeyen insan olamaz. İnsanlığın birinci önceliği inancı, dini, mezhebi ne olursa olsun vefalı olmaktır. Vefalı olmayı Baş tacı etmektir.

Vefasızlık insanın içini karartır. Vefalı olup, onu yıldızlar gibi parlak hale getirelim.

Ziya paşa “ vefasızın olduğu mecliste bade içilmez” diyor.

Vefalı olmak problem değil, çözümdür, insan yaşanmış kötülükler sırasında tek iyiyi bulup hatırlamalı ve çok kötülükler arasında o tek iyiyi öne alarak vefalı olmalıdır.

Hayatı yaşamayı, mutlu olmak sevgiyi, dostluklar paylaşmayı bilenler için vardır. Bunu prensip edinerek vefalı olalım.

Hz. Mevlana “ köpeği köpeklikten çıkarıp dost yapan sadakat ve vefadır. İnsanı insanlıktan çıkarıp köpek yapan da vefasızlıktır.” Diyor. Vefayı son nefese kadar gösterebilmek erdemdir.

İnsanoğlunu en fazla üzen şey; yüreğinde taşıdığından, kalbine yazdığından, nokta kadar da olsa iyilik ettiğinden, değer verdiğinden, zaman ayırdığından, maddi manevi bedel ödediğinden, göremediği Vefadır.

Yaşamak gülmeyi, sevgi hak etmeyi, vefa unutmamayı, dostluk kadim kalmayı bilenler içindir. Cimriliğin rahatlığı, kıskançlığın lezzeti asla olmaz.

Vefa; Asalet ve Soydan gelir.

Vefayı, VEDA diye anlamlandırmak doğru değildir. Vefayı, vefa olarak yaşamak gerekir. Hem iyi, hem güzel, hem de vefalı olmak mutlulukların en büyüğüdür..

Ne tarafa bakarsak bakalım, umutla dolu olalım. Kime bakarsak bakalım, vefalı olmayı görelim.

Kim size değer veriyorsa sizde ona vefa sunun, çünkü gerçek dost değer verene zaman ayırandır.

Cömertlik olmasa malın mülkün, faydalı olunmazsa bulunduğunuz makamın, vefalı olmayınca arkadaşlığın, dostluğun kıymeti olmaz.

Kudretli ve kıymetli olana değil, kıymeti olana bakıp değer bulalım. Mütevaziliği bırakmadan, vakur duruşumuzu bozmadan her zaman her yerde AHDE VEFA’lı olalım.

Ahde Vefalı olmak, Ahde Vefa Bulmaktır. Ahde Vefaya kavuşmaktır.